- غلام ثعلب (غُ مِثَ لَ)
محمد بن عبدالواحد بن ابی هاشم مطرز باوردی، مکنی به ابوعمر و ملقب به غلام ثعلب. او یکی از ائمۀ لغت بود و به کثرت تصانیف مشهور است. به شغل تطریز لباس اشتغال داشت و از شهر باورد (= ابیورد واقع در خراسان) بود، و چون مدتی با ثعلب نحوی مصاحبت داشت به غلام ثعلب ملقب گردید. وی به بغداد درگذشت. اوراست کتاب ’الیواقیت’، ’تفسیر اسماء الشعراء’، ’المداخل’ نسخۀ خطی درباره لغت، ’القبائل’، ’یوم و لیله’، ’اخبار العرب’ نسخۀ خطی ’العشرات’ نسخۀ خطی، علاوه بر اینها به کتاب ’فصیح’ ثعلب و کتاب ’العینی’ و ’الجمهره’ استدراکاتی دارد و به هر یک از آنها جزئی لطیف افزوده است. (از اعلام زرکلی ج 3 ص 938). صاحب روضات الجنات (چ 1 طهران ص 713) گوید: محمد بن عبدالواحدیکی از بزرگترین شاگردان ثعلب نحوی بود. وی به سال 261 ه. ق. متولد شد. ابن برهان گوید: کسی در لغت از متقدمان و متأخران داناتر از او نبود. خطیب بغدادی در تاریخ خود گوید: اهل لغت بر او طعن میکردند و میگفتند: اگر مرغی در هوا بپرد، او به نقل ثعلب از ابن اعرابی از آن خبر دهد و در آن چیزی گوید، لیکن اهل حدیث او را تصدیق کنند و موثق شمارند. این تصانیف ازوست: شرح الفصیح، فائت الفصیح، غریب مسند احمد، الرجال الموشح، فائت الجمهره، فائت العین، ما انکره الاعراب علی ابی عبیده و جز آن. او به سال 345 ه. ق. به بغداد درگذشت. صاحب کشف الظنون کتاب المکنون و المکتوم و کتاب المستحسن و کتاب الشوری و کتاب التفاحه را نیز به وی نسبت داده است. رجوع به کشف الظنون چ استانبول ج 2 ستون 1431 و 1458 و 1462 و ج 1 ستون 426 شود